Zo jammer dat Ilse haar liefde voor country en Americana,

de stijlen die haar in Nederland groot en uniek maakten, alleen nog maar met The Common Linnets tot uiting brengt’,

schreef ik een jaar geleden in mijn beoordeling van DeLange’s laatste, titelloze album.

Een plaat die ik verderop in het stuk afbrandde om z’n ‘dodelijk saaie popfrummeltjes waar je alleen blij van kunt worden als je gewoon niet beter weet’. Anders dan menig zelfbewust popjournalist maak ik mij niet zo druk over het nut van recensies anno 2019. Maar ik ben desalniettemin blij dat deze recensie nuttig is geweest. Ilse heeft mijn stuk ongetwijfeld gelezen en besloot vast en zeker wat met mijn genuanceerde kritieken te doen. Voor Gravel & Dust schroefde ze namelijk de sporen aan haar laarzen en klom ze weer op het paard. Samen met producer T-Bone Burnett, haar jeugdheld met wie ze afsprak en vervolgens bevriend raakte in Nashville, heeft DeLange een album vol ingetogen country en Americana gemaakt. Dat de liefde voor deze muziek van deze songs afdruipt, kroont Gravel & Dust tot het eerlijkste werk dat Ilse tot nu toe uitbracht. De muziek an sich is eveneens het beste wat we tot dusver van de zangeres uit Almelo hoorden. Vooral in kleine songs als Went For A While en Some Things You Don’t Forget is haar hoge, gevoelige stem om voor te smelten. De traditionele countryinstrumentatie op dit album biedt natuurlijk weinig verrassingen, maar al die slidegitaartjes en tokkelpartijtjes klinken wél kraakhelder en smelten perfect samen met de zang. Sporen van kneuterigheid die Nederlandse countryplaten – waaronder eerdere albums van DeLange – soms hebben, zijn hier onvindbaar. Je hoort, kortom, echt dat het prachtige Gravel & Dust werd gemaakt met de hulp van Amerikaanse veteranen in het vak.